Τετάρτη, 22 Μαρτίου 2017
ΣΠΟΥΔΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ...Γιατί; Εμείς στην ΕΣΔ Δεν Ξέρουμε από Τέχνες; Πληρούμε όλες τις απαιτήσεις των Αναγνωστών μας !
ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
 |
| ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ |
ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ...ΑΤΥΧΩΣ... ΚΑΙ ΑΝΟΗΤΩΣ ...ΠΕΡΙΕΠΑΙΞΕ...
...Εν τάξει ...δεν είναι τίποτε, μια και είναι γνωστός ο ΑΝΑΓΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ ,κάποιων ΙΕΡΑΡΧΩΝ....
...Εν τάξει ...δεν είναι τίποτε, μια και είναι γνωστός ο ΑΝΑΓΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ ,κάποιων ΙΕΡΑΡΧΩΝ....
Γιατί το Φως είναι ένα, αδιαίρετο,
κι οπουδήποτε νικήσει ή νικηθεί,
νικάει και νικιέται και μέσα σου.
Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο
κι οπουδήποτε νικήσει ή νικηθεί,
νικάει και νικιέται και μέσα σου.
Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο
Άρθρο:Παναγιώτα Βασιλοπούλου :
Δημοσιογράφος ΕΣΔ
Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου το 1883 και κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου το 1957. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα . Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι και άνηκε στους πολυταξιδεμένους Έλληνες πνευματικούς ανθρώπους. Το έργο του είναι πλούσιο και απλώνετε σε πολλούς τομείς: θέατρο ,ποίηση, δοκίμιο , μυθιστορήματα και μεταφράσεις. Ανέπτυξε πλούσια πνευματική δράση και απέκτησε διεθνή φήμη. Κατ΄ ουσία ,υπήρξε φιλόσοφος , ποιητής. Πολλοί μελετητές προσπάθησαν να τον κατατάξουν σε κάποια λογοτεχνική σχολή ή γενιά λογοτεχνών αλλά δεν το κατόρθωσαν γιατί ο Καζαντζάκης δεν χωράει σε καλούπια κι η ύπαρξή του ξεπερνάει την οριοθέτηση .
Ο Νίκος Καζαντζάκης μαζί με τον Καβάφη , είναι οι πιο πολυμεταφρασμένοι Έλληνες λογοτέχνες παγκοσμίως , έτσι και κατ΄ επέκταση ,ανά την υφήλιο. Τα κυριότερα έργα του « Ο Ζορμπάς» «Ο Τελευταίος πειρασμός» «Ο Χριστός ξανασταυρώνετε» «Ασκητική» «Αναφορά στο Γκρέκο» . Τα έργα του Καζαντζάκη είναι επηρεασμένα και διαποτισμένα από τη φιλοσοφία, τη ψυχολογία , τη θεολογία, που και αυτές αποτελούν μια επέκταση της φιλοσοφίας και του στοχασμού γενικότερα. Είναι γνωστό ,πως στα έργα του Καζαντζάκη παρατηρείτε η επίδραση της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας , από τον Φρίντριχ Νίτσε και τον Μπερξόν .
Το 1911 παντρεύτηκε τη Γαλάτεια Αλεξίου ,στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου ,στο νεκροταφείο του Ηρακλείου κι αυτό γιατί φοβόταν τον πατέρα του που δεν ήθελε για νύφη τη Γαλάτεια.
«Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»
ΟΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΝ
Αναφορά στον Γκρέκο
- Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει .
- Για ένα ήμουν σε όλη μου τη ζωή βέβαιος : πως ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος. Ποτέ ο κατήφορος, ποτέ ο δρόμος ο στρωτός, ο ανήφορος μονάχα.
- Δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας. Ας κάνουμε τη στιγμή αυτή αιωνιότητα. Άλλη αθανασία δεν υπάρχει.
- Δεν είναι ο Χριστός το τέλος ,είναι η αρχή ,δεν είναι το "Καλώς όρισες!", είναι το "Καλό ταξίδι!".
- Δεν υπάρχει δύναμη πιο ιμπεριαλιστική στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου. Καταχτάει, καταχτάται και όλο κι η αυτοκρατορία της φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο για να μπορεί ν' ανασάνει.
- Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα.
- Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.
- Η νιότη ζητάει αθανασία, δεν την βρίσκει, συμβιβασμό δεν καταδέχεται, κι από περφάνια αρνιέται τα πάντα. Όχι κάθε νιότη. Η νιότη η λαβωμένη από την αλήθεια.
- Κι αν ακόμα ήμουν σίγουρος πως θα πήγαινα στον Παράδεισο, θα παρακαλούσα το Θεό να με αφήσει να πάω από τον πιο μακρινό δρόμο...
- Μαζεύω τα σύνεργά μου: Όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδυασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
- Ο δημιουργός παλεύει με ουσία σκληρή, αόρατη, ανώτερη του, κι ο πιο μεγάλος νικητής βγαίνει νικημένος. Για πάντα το πιο βαθύ μας μυστικό, το μόνο που άξιζε να ειπωθεί, μένει ανείπωτο. Δεν υποτάσεται ποτέ αυτό στο υλικό περίγραμμα της τέχνης. Πλαντούμε στην κάθε λέξη, βλέπουμε ένα δέντρο ανθισμένο, έναν ήρωα, μια γυναίκα, το άστρο της αυγής και φωνάζουμε: Αχ! και τίποτ' άλλο δεν μπορεί να χωρέσει τη χαρά μας. Όταν το Αχ! αυτό θελήσουμε, αναλύοντάς το να το μεταδώσουμε στους ανθρώπους, να το σώσουμε από την ίδια μας τη φθορά, πως εξευτελίζεται σε λόγια αδιάντροπα, βαμμένα γεμάτα αέρα και φαντασία!...
- Ό,τι έγραψα ή έπραξα γράφτηκε και πράχτηκε απάνω στο νερό και χάθηκε.
- Πολύ συχνά δεν αντέχει ο άνθρωπος να κρατήσει αλάκερη του την ανθρωποσύνη, κουτσουρεύεται. Πότε θέλει ν' απαλλαχτεί απ' τη ψυχή του, πότε από το σώμα του και τα δύο μαζί να τα χαίρεται του πέφτει βαρύ. Μα εδώ στην Ελλάδα τα δύο αιώνια τούτα χαριτωμένα στοιχεία μπορούν να συγκεραστούν, να πάρει η ψυχή από το σώμα και το σώμα απο την ψυχή και να φιλιώσουν κι έτσι να μπορεί ο άνθρωπος στο Θείο αλώνι της Ελλάδας να ζει και να πορεύεται ακέραιος.
- Πρέπει να χτυπούμε, να χτυπούμε τη μοίρα μας, ως ν' ανοίξουμε πόρτα, να γλιτώσουμε!
- Τι φοβερός ανήφορος από τον πίθηκο στον άνθρωπο, από τον άνθρωπο στον Θεό.
- Χαρά στο νέο που θαρρεί πως έχει χρέος να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο, να τον κάμει πιο σύμφωνο με την αρετή και τη δικαιοσύνη, πιο σύμφωνο με την καρδιά του, αλίμονο σε όποιον αρχίζει τη ζωή του χωρίς παραφροσύνη.
ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΜΑ «Ο φτωχούλης του Θεού»
- Είπα στη μυγδαλιά: "Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό". Κι η μυγδαλιά άνθισε.
ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΜΑ «Ασκητική»
- Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.
- Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
- Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.
- Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!
- Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου.
- Ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο φωτεινό σημείο το λέμε ζωή.
- Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά' σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
- Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.
- Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!
- Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
- Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα.
- Να 'σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
- Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.
- Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή.
- Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν'αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
- Σα να 'ναι όλη η ζωή ετούτη τ' ορατό αιώνιο κυνήγι ενός αόρατου Γαμπρού, που κυνηγάει από κορμί σε κορμί την αιωνιότητα, την αδάμαστη Νύφη.
- Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.
- Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
- Η ομορφιά δεν έχει έλεος. Δεν την κοιτάζεις, αυτή σε θωρεί και δε συγχωρεί...
- Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.
ΕΠΙΠΛΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
«ΟΣΕΣ ΝΙΩΘΩ ΩΣ ΕΝΤΟΛΕΣ»
«Προσωπικά διαλεγμένες από μένα, που ειπώθηκαν από το Καζαντζάκη »
Ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας των νεώτερων χρόνων. Υπήρξε επίσης φιλόσοφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας.
Σπούδασε νομικά και έκανε μεταπτυχιακά στο Παρίσι. Θεωρούσε δασκάλους του τον Όμηρο, το Δάντη και τον Μπεργκσόν. Το 1919 διορίστηκε από τον Βενιζέλο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου περιθάλψεως, υπεύθυνος για τους πρόσφυγες.
Τα πιο γνωστά του έργα: Οδύσσεια, Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946), Ο καπετάν Μιχάλης (1953), Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1954), Ο τελευταίος πειρασμός (1955), Ασκητική, Αναφορά στον Γκρέκο.
ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΝ
Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.
2.
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη μήτε η Νίκη• μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος.
3.
Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.
4.
Ποτέ οι Έλληνες δε δούλεψαν την τέχνη για την τέχνη· πάντα η ομορφιά είχε σκοπό να υπηρετήσει τη ζωή. Και τα σώματα τα ήθελαν οι αρχαίοι όμορφα και δυνατά, για να μπορούν να δεχτούν ισορροπημένο και γερό νου. Κι ακόμα, για να μπορούν –σκοπός ανώτατος– να υπερασπίσουν το άστυ.
5.
Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;
6.
Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται
7.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω
8.
Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ…
9.
Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
10.
Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ
Το γνωστό σε όλους μας ρητό στον τάφο του Γραμμένο στο μνήμα η ρήση που ο ίδιος επιθύμησε
«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.¨»
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ : ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΡΕΠΟΡΤΕΡ –ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ –ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου